A ROSALIA DE CASTRO

Queridiña Rosalía
Cando leo o teu cantar
Sinto pena porque sofres
De continuo sen parar

Si hoxe poideras, poeta
Dende onde moras ollar
A terra que tanto amaches
Os camiños que tiñamos, pros cans
Verías ¡oh! queridiña
A grande trasformación
Que teus irmáns, pouco a pouco
Con esforzo e con tesón
Fixemos desta Galiza

Si souberas, Rosalía
Canto Galiza medróu
E medróu porque trouxemos
Os cartos da emigración
Cartos como as penas negras
Que a moitos a vida custou
Outros coa morriña voltamos
Coa vaquiña e a casiña
Nos petos do pantalón

E fixose lentamente
A grande transformación
Moitas empresas de barcos,
De coches, de construcción
Cooperativas gandeiras,
Intensiva producción
Escolas pros mais pequenos
Pros mais grandes formación

Xa non marchan, Rosalía
Os galegos á emigración
Malpocados iñorantes
Sen ninguna formación
Hoxe veñen a mercarnos
Enxenieiros, arquitectos
Químicos, informáticos
Todos técnicos de profesión
Feitos nas universidades
Que a xeración do coarenta
Con moito esforzo pagou

Xa non marchan, Rosalía
Os galegos á emigración
Asoballados e escravos
De todos sendo criados
Moitas veces maltratados
Por alemáns, por ingleses
Por suizos, por franceses
E por todos despreciados
Pola falla do saber

Mais os tempos son cambeados
Hoxe estámolos a recebir
Falamos a súa lingua
Axudámoslles a comer
Arrincámoslles os cartiños
Co noso bo facer

Non chores mais, Rosalía
Xa non hai porque chorar
O galo canta moi cedo
Alborada está a tocar
Coa gaita que xa non chora
Coa gaita que está a soar
Coa gaita que repenica
E fainos a todos troulear
Cada un a súa tarefa
Os estudantes a estudar
Os xa formados a traballar

Rosalía, Rosalía
Xa non tes porque chorar
Rosalía, Rosalía
Durme e descansa en paz

Amén