O VELLIÑO

Un día o velliño
tivo que emigrar,
pois quedou soiño
soiño no seu lar

Perdeu a muller
mal pocadiño,
botavaa en falta
no seu camiño

Chegou a cidade
estaba abraiado,
xa non tiña casiña
nin verdes prados

Xa non cantaban os paxaros
Por a mañan cedo,
nin os grilos garuleiros
que de noite daban medo

Xa non ten o canciño
que tras él ía correndo,
cando andaba por as leiras
para colleitar o feno

Xa non ten lareira
onde o pote quentaba,
naquelas noites de inverno
o caldiño que tomaba

Xa non tiña nada
naquel mundo raro,
sentíase tristeiro
sentíase estraño

Ai, meu pobre velliño
que morriña tes na ialma,
só Deus podíache dar
a paz que necesitabas

Murcharonse as follas,
murchouse o velliño
e o pobre do fillo
choraba, ¡ai!, velliño
CENEME.- 3.-04-09