AS MULLERES E OS MARIÑEIROS
As mulleres dos mariñeiros
Quedan na casa a traballar
E pregan por seus compañeiros
Que arriscando están no mar
Hoxe hai tronos, hai galerna
Quizáis non poidan pescar
Seica nalgunha praia
A “capa” co barco están
A chabola están chamando
Por mor que noticias hai
Quince días xa pasaron
O barco estará a chegar
“Chegan o Venres a noite”
O armador ven de anunciar
O Sábado mais alto prezo
Na Lonxa vai arranxar
As mulleres a espera
No peirao están a ollar
Alá po lo horizonte
Os barcos ven de asomar
“O Wenceslao trae “capote”
Vén suspendido no mar
“Váia traballo que teñen
Traballar e non gañar”
Traen tarefa para casa
Palangres para “alistir”
Desenredar os enredos
Na “madre” que correxir
Moita “barsolada” nova
Moito “anzuelo” que “empatar”
Pra que lles paguen moi pouco
Un par de pescadas, non máis
Esa e a triste sorte
Do que traballa no mar
Coma os mineiros na mina
Onde tesouros non hai
E si algún tesouro atopan
Alá agochado no mar
As “larpeiras” da Ferrería
Están prestas a axexar
Pra que non chegue o fogar enteiro
O que atoparon no mar
¡Probes mulleres que sofren
coque seus homes lles dan!
Elas van a Ribeira
A Ribeira do Berbés
Van decir adios os mariñeiros
Os mariñeiros de Baixura
Van decir adios os compañeiros
Que ían ariscar a vida
Alá van os mariñeiros
Camiño da alta mar
Alá van meus compañeiros
Quen sabe se voltarán
Van a peito descuberto
Van a guerrear co mar
Van arrincar os tesouros
Que o mar non quer entregar
Van soportando galernas
Loitando co temporal
Van entre brétemas metidos
Que lles impide mirar
Van en barcos de madeira
En condicions inhumáns
Moitos sen roupas d´auga
Que os protexa do mar
Cando van, van vigorosos
Descansados do seu lar
Cando ven, ven esgotados
Queimados de pelexar
Traen cardenais no corpo
Cheas de feridas as mans
E os corazóns doidos
De tanto golpe de mar
“Xa entra o Wenceslao”
oín na Ribeira berrar
“Parés que ven sellado,
Vén enterrado no mar”
“Se vén do Gran Sole, pescada
Palometa, se da costa de Portugal
Dín que venderán o Sábado
O prezo mais alto vai”
Esos son os mariñeiros
Que no porto agardando están
Familiares que angustiados
Os desexan abrazar
Moitos, son os mariñeiros
Que se aforgaron no mar
O mar cobra sempre caro
A fame que vai quitar
O medo queles pasaron
¿Cómo esquecer poderán ?
Os compañeiros que foron polo mar abaixo
Grabados no corazón están
Borrachos de augardente e viño
Esquecer nos seus fogares tentarán
Algún poida que o consiga
Mais, outros seguro, non o lograrán
¡Nas tumbas dos mariñeiros
Nunca mirei crecer flores!
