TEÑO UNA MOZA EN PADÓN
QUE SE CHAMA ROSALÍA

Onte pasei por Padrón,

fun falar con Rosalía,

que choraba pola terra,

pola terra que quería,

e dixenlle o que pensaba,

e dixenlle o que sentía."

A ROSALIA DE CASTRO

Queridiña Rosalía

Cando leo o teu cantar

Sinto pena porque sofres

De continuo sen parar

Si hoxe poideras, poeta

Dende onde moras ollar

A terra que tanto amaches

Os camiños que tiñamos, pros cans

Verías ¡oh! queridiña

A grande trasformación

Que teus irmáns, pouco a pouco

Con esforzo e con tesón

Fixemos desta Galiza

Si souberas, Rosalía

Canto Galiza medróu

E medróu porque truxemos

Os cartos da emigración

Cartos como as penas negras

Que a moitos a vida custou

Outros coa morriña voltamos

Coa vaquiña e a casiña

Nos petos do pantalón

E fixose lentamente

A grande transformación

Moitas empresas de barcos,

De coches, de construcción

Cooperativas gandeiras,

Intensiva producción

Escolas pros mais pequenos

Pros mais grandes formación

Xa non marchan, Rosalía

Os galegos á emigración

Malpocados iñorantes

Sen ninguna formación

Hoxe veñen a mercarnos

Enxenieiros, arquitectos

Químicos, informáticos

Todos técnicos de profesión

Feitos nas universidades

Que a xeración do coarenta

Con moito esforzo pagou

Xa non marchan, Rosalía

Os galegos á emigración

Asoballados e escravos

De todos sendo criados

Moitas veces maltratados

Por alemáns, por ingleses

Por suizos, por franceses

E por todos despreciados

Pola falla do saber

Mais os tempos son cambeados

Hoxe estámolos a recebir

Falamos a súa lingua

Axudámoslles a comer

Arrincámoslles os cartiños

Co noso bo facer

Non chores mais, Rosalía

Xa non hai porque chorar

O galo canta moi cedo

Alborada está a tocar

Coa gaita que xa non chora

Coa gaita que está a soar

Coa gaita que repenica

E fainos a todos troulear

Cada un a súa tarefa

Os estudantes a estudar

Os xa formados a traballar

Rosalía, Rosalía

Xa non tes porque chorar

Rosalía, Rosalía

Durme e descansa en paz

Amén